Ինչպե՞ս կարող է ռաբիզ լսելու համար հավաքվել բազմահազարանոց հանդիսատես, այն էլ Ապրիլի 24-ի նախաշեմին

Ռազմական փորձագետ Վան Համբարձումյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Ես ճի՞շտ եմ հասկանում, որ Կարեն Սերոբի Դեմիրճյանի անվան մարզահամերգային համալիրում Թաթուլի համերգն է տեղի ունեցել:

Եվ արդյոք ես ճի՞շտ եմ հասկացել, որ բազմահազարանոց հանդիսատես է այնտեղ հավաքվել:
Մեկդ արձագանքեք հասկանամ, համացանցում տարածված տեսանյութերը, որտեղ պատկերված է բազմահազարանոց հանդիսատես, դա իրականությո՞ւն է:

Պատերազմի մեջ գտնվող երկրի, պետության քաղաքացիներ, պատերազմ պարտված, տանուլ տված երկրի քաղաքացիներ, մի ազգի ներկայացուցիչներ, որտեղ ողբը, տառապանքը ամեն քայլափոխի հանդիպում է, 44-օրյա լայնածավալ, լայնամասշտաբ պատերազմի, դրանից հետո բազմաթիվ սահմանային ռազմական գործողությունների, բախումների արդյունքում զոհվածների հարազատների տեսքով, անհայտ կորած զինծառայողների հարազատների տեսքով, անհայտ կորած կամավորականների հարազատների տեսքով, գերեվարված զինծառայողների հարազատների տեսքով, գերեվարված կամավորականների հարազատների տեսքով, բազմահազար հաշմանդամների տեսքով, որոնք անդամալույծ և հաշմանդամ են դարձել պատերազմի, ռազմական գործողությունների ժամանակ:

Մի պետության, մի երկրի քաղաքացիներ, հասարակության անդամներ, մի ազգի ներկայացուցիչներ, որը այս պահին Ադրբեջանի Հանրապետությունում ունի զգալի քանակով ռազմագերիներ, դրան գումարած նվաստացուցիչ, ստորացուցիչ դատավարությունը Լեռնային Ղարաբաղի նախկին բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց նկատմամբ, մի ազգի ներկայացուցիչներ, որոնք անցել են նվաստացուցիչ կապիտուլացիայի միջով, մի ազգի ներկայացուցիչներ, որին այս պահին հակառակորդ պետության կողմից թելադրվում են, պարտադրվում են նոր, նվաստացուցիչ, ստորացուցիչ նախապայմաններ, պայմաններ, ընդհուպ սահմանադրության մեջ փոփոխությունների տեսքով, մի պետության, երկրի քաղաքացիներ, որի տարածքային ամբողջականությունը խախտված է, որը կորցրել է առնվազն 150 քառակուսի կիլոմետր տարածք, ընդ որում, միջազգայնորեն ճանաչված, ինքնիշխան տարածք, մի ազգի ներկայացուցիչներ, որը ամբողջությամբ կորցրել է Լեռնային Ղարաբաղը, դրանով զրոյացրել, հավասարացրել զրոյի 30 տարվա հայ ժողովրդի տառապանքը, մարդկային կորուստները, նյութատեխնիկական կորուստները, ֆինանսական ներդրումները, 30 տարվա տնտեսական, արդյունաբերական, ֆինանսական շրջափակումը, 30 տարի հայ ժողովուրդը ունեցել է զոհեր, վիրավորներ, որոնցից շատերը ողջ կյանքում դարձել են հաշմանդամ, անդամալույծ, ունեցել է անհայտ կորած զավակներ, գերեվարված զավակներ, այդ ամենը հանուն Լեռնային Ղարաբաղի, որը ընդմիշտ կորցրել է, ամբողջությամբ, մի ազգի ներկայացուցիչներ, որը ունի 150000 տեղահանված, արտագաղթաց զավակներ Լեռնային Ղարաբաղից, որոնց մեծ մասը այս պահին չունի մշտական բնակության վայր, ապրուստի նվազագույն միջոցներ, մի ազգի ներկայացուցիչներ, մի պետության, երկրի քաղաքացիներ, որը այս պահին գոյամարտ է վարում հանուն իր տարածքային ամբողջականության, պետականության, անկախության, ինքնիշխանության համար:

Ինչպես կարող են նման պետության, երկրի քաղաքացիները հանուն ռաբիզ երաժշտություն ունկնդրելու, այն էլ կենդանի ռաբիզ երաժշտություն, այսպես, այս ահռելի մարդահոսքով լցվեն Կարեն Սերոբի Դեմիրճյանի անվան մարզահամերգային համալիր, այն էլ Ծիծեռնակաբերդից մի քանի հարյուր մետր հեռավորության վրա, այն էլ Ապրիլի 24-ից առաջ, Ապրիլի 24-ի նախաշեմին:

Ապրիլի 24, որը համարվում է, խորհրդանշում է Հայոց պատմության ամենաողբալի օրերը, Հայոց պատմության ամենաողբալի էջերը:

Կեցցեք հարգելի հայրենակիցներ !!!!!!
Ես կարծում էի, որ այլևս ոչինչ չի կարող ինձ զարմացնել, պարզվեց, որ դա այդպես չէ»: