Եկեղեցի չես գնացել, որովհետև հավա՛տք չես ունեցել

Աշխարհիկ կյանքում զոհ խաղալու դերով Նիկոլ Փաշինյանը երկիրը հասցրեց վտանգավոր եզրագծի՝ պատերազմի խայտառակ պարտություն, մարդկային ու տարածքային ծանր կորուստներ, պետականության թուլացում։ Այդ ամենից հետո նույն հոգեբանական մեխանիզմը տեղափոխում է հոգևոր դաշտ։ Նորից նա մտնում է զոհի ամոթալի կարգավիճակի մեջ։

Ասում է՝ Եկեղեցի չեմ գնացել, որովհետև Կաթողիկոսը «ամենամեծ աղանդավորն» է։ Տեսեք՝ ինչ հարմար զոհի պատմություն է․ խեղճը, պարզվում է, կաթողիկոսի ու հոգևոր հայրերի պատճառով է Եկեղեցուց հեռու մնացել։ Բայց զոհի բարդույթ ունեցող մարդը միշտ նույնն է անում՝ մեղադրում է ուրիշներին, իրեն դնում է պատասխանատվությունից դուրս։

Երբ ասում է, թե իրեն «եկեղեցուց վանել են», նա իր անձնական որոշման պատասխանատվությունը տեղափոխում է ուրիշների վրա։ Մինչդեռ հավատքը չի դադարում գոյություն ունենալ, որովհետև ինչ–որ հոգևորական քեզ դուր չի եկել։ Դու Եկեղեցի չես գնացել ոչ թե կաթողիկոսի պատճառով, այլ որովհետև դա քո հավատքի ընտրության հարցն էր։ Եվ այդ ընտրությունը հավատք չունենալն էր։

Երբ հոգևորականները չեն համաձայնում նրա քայլերի հետ, նա դա ներկայացնում է որպես իր «վնասվածության» կամ «վանված լինելու» ապացույց։ Այս դիրքով նա ամրապնդում է սեփական զոհի կերպարը՝ խուսափելով պատասխանատվությունից և հասարակությանը պարտադրելով ընդունել իր հուզական արդարացումը որպես փաստ։
Լսենք իրեն․ «Նրանք շատ են խոսում աղանդավորության մասին, բայց ամենամեծ աղանդավորը Կտրիճ Ներսիսյանն ու նրա նեղ շրջապատն են։ Դա հավատի եղծումն է, հավատը նենգափոխելն է, հավատը նվազեցնելն է, մարդուն հավատից հեռացնելն է»։  Այստեղ գործ ունենք հասկացության բացահայտ խեղաթյուրման հետ։ Աղանդը դոգմատիկ շեղում է, ուսմունքային հակադրություն ընդունված հավատքին, նոր «ճշմարտության» քարոզ։ Կաթողիկոսն ու Սուրբ Սինոդը չեն քարոզում այլ ուսմունք, այլ գործում են նույն դավանանքի շրջանակում։ Փաշինյանն այստեղ «աղանդ» բառը օգտագործում է ոչ թե աստվածաբանական, այլ վիրավորական իմաստով։ Սա մտավոր անազնվություն է։ Կաթողիկոսին և Սինոդին «աղանդավոր» կոչելը վերլուծություն չէ, այլ բառի բռնաբարում։ Աստվածաբանական տերմինի քաղաքական օգտագործում՝ Եկեղեցին վարկաբեկելու նպատակով։

Ավելի ազնիվ կլիներ ասելը՝ Եկեղեցի չես գնացել, որովհետև հավատք չես ունեցել։ Իսկ հիմա իշխանական լծակներով ու ցուցադրական քայլերով մտնում ես սրբազան դաշտ՝ մոլորված մարդկանց հավատքը խեղաթյուրելու և հասարակությունը հերթական բաժանման տանելու համար։

Հասմիկ Բաբաջանյան

«Հրապարակ օրաթերթ»