Հայ Առաքելական Եկեղեցու հետևորդի մանիֆեստը օրվա աշխարհիկ իշխանությանը. Անանյան

Ես հայ եմ։ Այս հողի և Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու զավակը։ Այս մասին գրել է Դավիթ Անանյանը.

«Եկեղեցու, որը մկրտեց մեր ժողովրդին՝ դեռևս այն ժամանակ, երբ ո՛չ խորհրդարան կար, ո՛չ նախագահ, ո՛չ վարչապետ, և ո՛չ էլ՝ Սահմանադրություն։ Եկեղեցու, որը մեր կողքին էր և՛ արհավիրքների, և՛ հաղթանակների օրերին, և որը մեր ազգի պատմության ողնաշարն է՝ մեր ինքնության, մեր հոգևոր խարսխի ու արժանապատվության ամրոցը։

Դու՛ք, ովքեր ժամանակավորապես և թյուրիմացաբար օժտված եք իշխանությամբ, չունեք ո՛չ բարոյական, ո՛չ պատմական, և ոչ էլ կանոնական իրավունք՝ ձեր ձեռքը մեկնելու այնտեղ, որտեղ ձեր նպատակը բացահայտ հակասում է նրա սրբությանն ու նշանակությանը։ Դուք փորձ եք կատարում ձեր աշխարհիկ նկրտումների ոտնահետքերը թողնել այնտեղ, որտեղ ամփոփված է մեր հազարամյա պատմության վկայությունն ու ազգային հիշողությունը։

Դու՛ք, որ անկարող գնտվեցիք պաշտպանել պետության անվտանգությունն ամենադժվար պահերին, կորցրիք մեր Հայրենիքի մի մասը, զոհեցիք մեր զավակներին և դարձաք խամաճիկներ, այսօր հանդգնում եք հարվածել մի կառույցի, որը դարեր շարունակ կաթիլ առ կաթիլ, կայծ առ կայծ պահպանել է մեր ժողովրդի գոյությունն ու ոգին։

Փորձելով զրպարտել ու վարկաբեկել ՀԱԵ բարձր հոգևոր դասին և Վեհափառ Հայրապետին, դուք ձեր մանիպուլյացիաներով և խառնակչություններով ճշմարտությունը չէ, որ որոնում եք։ Ձեր նպատակը՝ Եկեղեցու հեղինակությունը տակնուվրա անելն է՝ ստվերելու համար սեփական հանցագործ ձախողումներն ու անդադար քաոսը։

Լինելով իմ Եկեղեցու հավատացյալ հետևորդը, ես հավատում եմ նրա խորհուրդներին, հոգևոր դասին, կանոնական կարգին ու հազարամյակներով անցած ավանդույթներին և կայացրած որոշումներին։ Ես մերժում եմ ձեր քաղաքական դրդապատճառներով կատարված ակնարկներն ու առաջ քաշված «մեղադրանքները»։

Հայ Առաքելական Եկեղեցին առավել քան հաստատություն է։ Մեր Եկեղեցին ամրակուռ լռության մեջ մեր հավատքի հենարանն է։ Այն բաժին է մեր հոգեղեն ավանդին, որը սերնդեսերունդ փոխանցել են մեր նախնիները՝ ոչ թե քաղաքական գործիչները, այլ իրական հոգևոր առաջնորդները։

Մենք այս հողի վրա արմատացած ժողովուրդ ենք։ Մեր հավատքն ու մեր Եկեղեցին մեզ համար սոսկ անցյալի հիշողություններ չեն, դրանք մեր ներկան են ու մեր ապագան։ Եկեղեցին ապրել է այնքան, որքան ապրել ենք մենք։ Եվ կշարունակի ապրել, քանի դեռ մենք ենք կանգնած մեր հողի վրա՝ հավատարիմ մեր հավատքին և մեր սրբություններին։

Ոչ ոք չի կարող դարձնել մեզ օտար մեր ինքնությանը»։