Նվնվոցն ու ձեռքը թափ տալը ոչ մի լավ տեղ չի տանի

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Այն, որ «Տավուշը՝ հանուն Հայրենիքի» շարժումը գնալով ծավալվում է, ոչ միայն ակնհայտ է, այլև առաջին հերթին ապացուցվում է փաշինյանական իշխանության ջղագրգիռ արձագանքներով: Ավելին, որոշ քպականների նույնիսկ ֆիզիկական սպառնալիքներով:

Բայց՝ քպականները՝ դեռ մի կողմ, նրանք արդեն վաղուց կարևոր չեն: Հիմա շատ ավելի կարևոր հարցեր կան: Օրինակ՝ շատերը նկատած կլինեն, որ հատկապես սոցցանցային հարթակներում ամենատարբեր մարդիկ, որ շարժման նկատմամբ առնվազն լոյալ են, եթե չասենք՝ ավելին, հստակ դիրքորոշում ունեն, որ Նիկոլն իր թիմով պետք է հեռանա, մնում-մնում ու մեկ էլ՝ «դե, բայց մի բան կստացվի՞», կամ՝ «բայց ո՞նց պիտի արվի», «բա, այս բանը... այսպես», «բա, շանս կա՞, արդյոք» և այլն, և այլն:

Իհարկե, մի իմաստասեր նկատել է, որ թերահավատությունը հավատի յուրօրինակ դրսևորում է: Բայց նման փիլիսոփայահոգեբանական նրբությունների վրա չէ, որ կցանկանայինք ուշադրություն հրավիրել: Հարկավ, ողջամիտ կասկածը մարդ-էակին բնորոշ է: Սակայն որևէ բան նախաձեռնելիս ի սկզբանե թերահավատ լինելը լավագույն ճանապարհը չէ:

Իսկ նվնվոցը, թնկթնկոցը, դեռ չսկսած՝ ձեռքը թափ տալը դեռ ոչ մեկին ոչ մի լավ տեղ չեն տարել: Ամենավտանգավորն այն է, որ միշտ փորձ է արվել ցույց տալ, թե մեզանից ոչինչ կախված չէ, թե՝ «մեկ է՝ բան չի փոխվելու», «դրսում որոշել են», «վերևներում որոշել են» և այլն: Իրականում սա մոլորություն է: Կարևորը հստակ դիրքորոշում ունենալն ու սկսած ճանապարհից հետ չկանգնելն է՝ առանց նվնվոցի, թնկթնկոցի, սեփական մեկ մոմը վառելով...