Արայիկ Հարությունյանին հորդորում ենք օր առաջ հրաժարվել այդ մտքից

ՇՊՀ դասախոս Վարդան Սրտաշյանը դիմում է ՀՀ Կրթության, գիտության, մշակույթի եւ սպորտի նախարար Արայիկ Հարությունյանին. «Այն բանից հետո, երբ նախարարը ազգային ժողովում կրկին խոսեց ՇՊՀ-ն լուծարելու հնարավորությունից, երբ ՇՊՀ հոգաբարձուների խորհրդի նախագահ Լևոն Բարսեղյանը՝ իմանալով հերթական խայտառակության մասին, առաջարկեց ուսանողադասախոսական անձնակազմին հետամուտ լինել բուհի խնդիրների լուծմանը, որոշեցի վերջապես խախտել լռությունը։ Ես որպես բուհում 6 տարի սովորած ուսանող և այժմ էլ դասավանդող դասախոս, քաջ տեղյակ եմ ներքին խնդիրներից, որոնց մասին այլևս բարձրաձայնելու եմ։ Խնդիրը, սակայն, սոսկ տեղային չէ։ ՇՊՀ ճգնաժամը հստակ արատացոլումն է երկրում և մեր հասարակության ներսում տիրող արատավոր բարքերի, որոնցից օր առաջ պետք է ազատվել։

Նախ անդրադառնամ Արայիկ Հարությունյանի հայտարարությանը։ Թավշյա հեղափոխությունը ենթադրում էր հնից ազատում, դա բոլորս ենք հասկանում։ Սակայն հնից ազատվելուց զատ, պետք է կառուցել նորը։ Մենք (Իմ համալսարանը շարժումը) հետամուտ էինք եղել հանունի պայքարին։ Մշակվել էր պիլոտային ծրագիր՝ բուհը, հետագայում նաև ՀՀ կրթական համակարգը ճգնաժամից դուրս բերելու համար։ Ծրագիրը կյանքի կոչելու և սեփական միտումների մաքրությունը ցույց տալու համար, մենք հրաժարվեցինք ռեկտորի ընտրության համար տարվող պայքարից՝ առաջարկելով ցանակացած թեկնածուի վերցնել մեր ծրագիրն ու կյանքի կոչել։ Սակայն … Սա ասում եմ այն բանի համար, որ մարդիկ տեսնեն՝ քանդելուց, լուծարելուց, հարմարվելուց զատ անհրաժեշտ է մտածել կառուցման ու ստեղծման մասին, ինչը կարծես հեռու է ոլորտի պատասխանատուներից:

Ավելին, նկատելի է, որ հետևողականորեն ոչնչացվում են հասարակական ու սոցիալական ինստիտուտները: Այլ բան չես կարող ասել, երբ տեսնում ես թե ինչպես փաստաթղթով նախկին, իսկ ոգով ու մտածելակերպով հավերժ «հանրապետականները» սեփական ամբիցիաների համար փլուզում են դասախոսի ինստիտուտը, երբ ուսանողներից փորձում են պատրաստել իբր պայքարող, բայց իրականում սեփական շահերը սպասարկող, ստրկամիտ տեսակ: Դա նույն չարորակ ուռուցքի շարունակությունն է, երբ ժամանակին ընտրակաշառքների բաժնման միջոցով գրեթե ոչնչացրեցին ուսուցչի ինստիտուտը, այդպես էլ կեղծ քաղակծիվիստների միջոցով քայքայում են դասախոսի ինստիտուտը: Իհարկե, այդ չարորակ ուռուցքի վերարտադրության ու տարածման համար իդեալական պայմաններ են ստեղծվել, քանի որ հետհեղափոխական իրավիճակում պատասխանատուներ են դառնում կոմֆորմիստները և ոչ սկզբունքայինները»:

Հ․Գ․ Ինչպես վերը նշվեց՝ ՇՊՀ ճգնաժամն ունի գլոբալ դրդապատճառներ։ Մեզ մոտ ոչ թե որոշների անձնական ամբիցիաներն են խնդիրների պատճառը, այլ բարձրագույն կրթության ոչ նպատակայնությունն է պատճառ հանդիսացել, որ տիրապետեն անձնական խնդիրները և վերարտադրվեն չարորակ ուռուցքները: ՇՊՀ-ն համեմատաբար փոքր համակարգ էր, դրա համար մեզ մոտ ցայտուն արտահայտվեց: Բայց վստահաբար այս խնդիրը սպառնում է ոչ միայն ՀՀ մնացած բուհերին, այլև բոլոր ինստիտուտներին: Դրա համար, ՇՊՀ շուրջ ստեղծված իրավիճակը սոսկ տեղային խնդիր չէ․ Արայիկ Հարությունյանին հորդորում ենք օր առաջ հրաժարվել ՇՊՀ-ն լուծարելու մտքից․ դրանով նա վտանգում է ոչ միայն հանրապետության ամենահին բուհերի մեկի ներկան ու ապագան, այլև Նոր Հայստանի կառուցման ընթացքը:

Հ․Գ․Գ․ Հարգելի Նիկոլ Փաշինյան, հինը մերժելուց հետո եկել է նորը ստեղծելու պատմական պահը, սույն խնդիրը լոկ տեղային խնդիր չէ և նմանատիպ հարցերի ճիշտ լուծումից է կախված հեղափոխության հետագա հաղթական ընթացքը»։

Նշենք, որ ՇՊՀ-ի հանրույթն ավելի վաղ հայտարարությամբ էր հանդես եկել՝ ի պատասխան Կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարար Ա. Հարությունյանի՝ 12.06.2019թ. ԱԺ-ում՝ հանձնաժողովների համատեղ նիստում արված հայտարարության: «Հարգելի պարոն նախարար, ՇՊՀ-ի վերաբերյալ Ձեզ ներկայացված տեղեկատվությունը կողմնակալ է և ընտրողական: ՇՊՀ-ն այսօր ապրում է իր բնականոն կյանքով: Այս տարի նշելու ենք մեր բուհի 85-ամյակը և այսուհետ ընդունելով ժամանակի մարտահրավերները՝ հաստատակամ կերպով Ձեզ հետ նշելու ենք նաև բուհի 90-ամյակը: Ներկայացվող բարոյահոգեբանական լարված մթնոլորտը վատ ղեկավարման և իրականացվող նպատակադիր քաղաքականության հետևանք է, որին երկար ժամանակ չէինք ուզում հավատալ: Որոշ ուժերի հեռահար հավակնությունների և հուսահատ ճիգերի գործադրման արդյունքում բուհի ճակատագիրը զոհասեղանին դնելը Շիրակի մարզի և Գյումրի քաղաքի համար կունենա կործանարար հետևանքներ: Ակնհայտ է, որ ՀՀ կրթական համակարգը կարոտ է բարեփոխումների, բայց նման վերաբերմունքն աշխատակիցների, սովորողների և 85-ամյա պատմություն ունեցող բուհի նկատմամբ պարզապես չի կարող նպաստել բուհի հետագա զարգացմանը»: