Վատ բանակցելու «նուրբ արվեստը»․ Տիգրան Դումիկյան

Քաղաքական վերլուծաբան Տիգրան Դումիկյանը գրում է․

Նիկոլ Փաշինյանի՝ Ադրբեջանին արված այն առաջարկը, ըստ որի պետք է հրաժարվել «Արևմտյան Ադրբեջան» խոսույթից Արցախի ժողովրդի վերադարձի իրավունքի հաշվին, ևս մեկ անգամ վկայում է գործող իշխանության քաղաքական սնանկության մասին։

Արցախահայությունը հազարամյակներ ի վեր հանդիսացել է իր բնօրրանի՝ հայկական պատմական տարածքի էթնիկ բնակիչ։ Ու նրանց որևէ կերպ չի կարելի համեմատել այն ադրբեջանցիների հետ, որոնք խորհրդային տարիներին բնակվում էին Երևանում կամ Հայկական ԽՍՀ-ի տարբեր համայնքներում։ Ավելին՝ մինչեւ 1988թ․-ը Ադրբեջանում ապրում էր շուրջ 350 հազար հայ (չհաշված ԼՂԻՄ-ը), մինչդեռ Հայաստանում՝ մոտ 160 հազար ադրբեջանցի։

Հետևապես, արցախահայության վերադարձը և պատմական հայրենիքում ապրելու միջազգային անօտարելի իրավունքը բացարձակապես համադրելի չէ Հայաստանում ադրբեջանցիների վերաբնակեցման գաղափարի հետ՝ ո’չ իրավական, ո’չ պատմական և ո’չ էլ կարգավիճային հիմքերով։

Այսինքն՝ իշխանությունը, փոխանակ ներկայացնի համարժեք, փաստարկված և իրավական դիրքորոշում, առնվազն անտեսում է երեք հիմնարար հանգամանք. Ադրբեջանից բռնի տեղահանված 350 հազար հայերի իրավունքները, Արցախից տեղահանված 150 հազար հայերի վերադարձի իրավունքը, փաստացի լեգիտիմացնում Ադրբեջանի կողմից իրականացված էթնիկ զտումները և ցեղասպան գործողությունները։

Հատկանշական է, որ 2018թ․-ին Նիկոլ Փաշինյանն ինքն էր հայտարարում, որ չունի իրավական մանդատ՝ խոսելու Արցախի ժողովրդի անունից, քանի որ արցախահայությունը իրեն քվե չի տվել։ Այդ դեպքում՝ ի՞նչ իրավական կամ բարոյական հիմքով է այսօր նա փորձում զիջել կամ վաճառել Արցախի ժողովրդի վերադարձի և անվտանգության իրավունքը։

Այս իրողությունը ցույց է տալիս, որ Հայաստանի ղեկավարությունը շարունակում է գործել առանց հստակ ռազմավարության, չկշռադատված և անկանխատեսելի քայլերով, որոնք թուլացնում են Հայաստանի բանակցային դիրքերը, խախտում միջազգային իրավունքի հիմնարար սկզբունքները և խորացնում պետության անվտանգության ճեղքերը։

Ստեղծված իրավիճակի արմատական փոփոխության միակ և իրական որոշում կայացնողը ՀՀ քաղաքացին է, որի գիտակցված, պատասխանատու և վճռական քվեն է, որ կփոխի վտանգավոր քաղաքական տրայեկտորիան, կնվազեցնի արտաքին սպառնալիքները և կվերականգնի ազգային ու պետական շահերի առաջնահերթությունը։